Evangelium nom Johannes (15, 9–17)

In jener Zeit sprach Jesus zu seinen Jüngern:
Wie mich der Vater geliebt hat, so habe auch ich euch geliebt. Bleibt in meiner Liebe!
Wenn ihr meine Gebote haltet, werdet ihr in meiner Liebe bleiben,
so wie ich die Gebote meines Vaters gehalten habe und in seiner Liebe bleibe.
Dies habe ich euch gesagt, damit meine Freude in euch ist und damit eure Freude vollkommen wird.
Das ist mein Gebot, dass ihr einander liebt, so wie ich euch geliebt habe.
Es gibt keine größere Liebe, als wenn einer sein Leben für seine Freunde hingibt.
Ihr seid meine Freunde, wenn ihr tut, was ich euch auftrage.
Ich nenne euch nicht mehr Knechte; denn der Knecht weiß nicht, was sein Herr tut. Vielmehr habe ich euch Freunde genannt; denn ich habe euch alles mitgeteilt, was ich von meinem Vater gehört habe.
Nicht ihr habt mich erwählt, sondern ich habe euch erwählt und dazu bestimmt, dass ihr euch aufmacht und Frucht bringt und dass eure Frucht bleibt.
Dann wird euch der Vater alles geben, um was ihr ihn in meinem Namen bittet.
Dies trage ich euch auf, dass ihr einander liebt.

Priedegt

Léif Pilgerinnen a Pilger, … fir ze déngen!, … pour servir!; eigentlech dierft et keng grouss Iwwerraschung gewierscht sinn, dass mir Diakonen dëst Thema als Motto fir d‘Oktav 2024 virgeschloen hunn, well schliesslech léisst sech d’Bezeechnung „Diakon“, vu senger Etymologie hir, mat „Dénger“ iwwersetzen; den Déngscht läit also quasi an eiser DNA. Ech muss awer gestoen, dass ech alles anescht wéi spontan begeeschtert war, wéi sech an eiser Réunioun am November d’lescht Joer erausgeschielt huet, dass dëst Thema sech duerchsetze géif.  Wéi berechenbar, dat huet jo elo misse kommen, waren meng éischt Gedanken, awer eigentlech ass dëse Sujet dach immens spannend a vielfälteg well déi Saach mam Déngscht, mam Service, an eisem Alldag omnipräsent ass an dat net nëmmen fir eis als Chrëschten!

Zu mengem Bekanntekrees… neen, zu mengem Frëndeskrees gehéiert den Fawzi, e Mann, ongeféier a mengem Alter, bestued a Papp vu 5 Kanner. Virun 8 Joer ass den Fawzi, zesumme mat senger Famill, aus senger Heemecht, aus Syrien, geflücht an hire Wee huet d’Famill  schliesslech op Lëtzebuerg a méi präzis an d’Gemeng Réiser gefouert. Nodeems den Fawzi sech an eist Alphabet erageschafft huet, nawell ganz passabel Franséisch an och e bëschen Lëtzebuergesch schwätze kann, huet hien eng Ustellung zu Beetebuerg am Cent Buttek fonnt, der lokaler Epicerie sociale. Freides mueres bilden den Fawzi an ech eng Equipe a mir fueren mat enger Camionnette bei verschidde Supermarché’en a Grossisten fir Liewensmëttel anzesammelen, déi, aus verschiddene Grënn, net méi fir de „normale“ Verkaaf geëgent sinn.

Virun engem Mount huet den Fawzi mir säi Leed gekloot, dass u sengem Auto, deen an Tëschenzäit 12 Joer um Bockel huet, nëmmen nach ee Wischer säin Déngscht maache géif an och nach nëmmen deen op der Beifahrersäit. Hien ass mat sengem Problem an dräi verschiddene Garagen virstelleg ginn an all Kéiers krut hie gesoot, dass dat Ersatzstéck, wat fir d’Reparatur gebraucht géif ginn, net méi ze kréie wier, well säi Gefier einfach ze al wier. Den eenzege Rot, deen den Fawzi mat op de Wee krut, war deen, sech no engem neien Auto ëmzekucken. Dir kënnt Iech sécher virstellen, dass hie richteg verzweifelt war. Dobäi war nëmmen e Gelenk, wat zwou Stangen matenee verbënnt, ausgeleiert an erausgesprongen. Eng konkret Iddi, wéi een dat Gelenk nees flécke kéint, hat ech séier awer dofir misst een d’éischt emol déi ganz Mechanik ausbauen, an dat hunn ech mir dunn awer net zougetraut. Eng Méiglechkeet konkret ze hëllefen, wier also déi, d’Gelenk ze flécken ouni alles auserneenzebauen. Mee wéi? Ganz spontan hunn ech un de Yanko geduecht, e pensionnéierten Vollbluthandwierker, dee säi ganzt Aarbechtsliewe laang an der Metallveraarbechtung geschafft huet. Séier war e Rendez-vous ausgemaach an de Yanko huet sech mat engem geschoulte Bléck déi Saach ugekuckt, huet kuerz nogeduecht  an dunn huet hien och scho lassgeluecht. Nodeems hie geseet, geschweest, gefeilt a gebuert huet, ass e Stéck a Form vun engem klenge Schung entstanen, wat dat „krank“ Gelenk op der Plaz gehalen huet. A béid Wischeren hunn nees zouverlässeg hiren Déngscht geleescht. Merci Yanko. Et ass gär geschitt, Fawzi!

Et ass gär geschitt; wéi dacks huet jidderee vun eis dës 4 Wierder scho gebraucht fir op e „Merci“ ze äntwerten; heiansdo „well een dat jo esou seet“ (also éischter wéi eng Floskel), heiansdo ganz bewosst an an aller Éierlechkeet.  Wann ech doriwwer nodenken, wat fir eng 4 Wierder ech do gebrauchen, da ginn ech mir der Bedäitung vun deem Wiertchen „gär“ nei bewosst. Dann heescht dat dach esouvill, wéi dass dat, wat do gemaach gëtt, mat Léift, Empathie, Opmierksamkeet a Versteesdemech geschitt. 

Den Extrait aus dem Johannesevangelium, dee mir elo grad héieren hunn, gehéiert zu den sougenannten „Abschiedsreden“ vum Jesus. Deen Optrag deen hie vu Gott kritt huet, leet hien, wéi an enger Zort Testament, no an no, an d’Hänn vu senge Frënn, well de Jesus genau weess, dass de Karfreideg fir hien ëmmer méi no kënnt: es gibt keine größere Liebe, als wenn einer sein Leben für seine Freunde hingibt. An d‘Fundament vun dësem Optrag ass d’Léift. Ech muss zouginn, dass dëst Fundament mir méi wéi eng Kéier nawell vill Kappzerbrieches mécht. Léift ass dach en immenst grousst Wuert, en immenst usprochsvollt Wuert, en immenst wäertvollt Wuert an ech kennen nëmmen e puer Mënschen, déi ech wierklech gären hunn. Et gi vill Mënschen, déi fannen ech sympathesch a ganz an der Rei an da ginn et Mënschen, mat deenen ech mech ganz gutt verstinn a mat deenen ech gären zesumme sinn, dat si meng Frënn.

Mee Frëndschaft mam Jesus, wéi kann dat goen?  Oder Frëndschaft mat Gott? Ass d’Distanz tëscht Gott an eis Mënschen, och wann hien am Jesus selwer Mënsch ginn ass, fir eis ganz no ze sinn, net awer einfach ze grouss fir dass eng frëndschaftlech Relatioun tëscht him a mir entstoe kann? An dann ass do jo och nach dee Saz, dee mech nodenklech mécht: Dir sidd meng Frënn, wann dir maacht, wat ech iech soen! Frëndschaft jo, awer nëmmen ënnert gewësse Konditiounen? Hänkt meng Frëndschaft mat Gott also dovunner of, dass ech genau dat maachen, soen an denken, wat hie sech vu mir erwaart? Stécht hannert esou enger Interpretatioun net, op mannst e Stéck wäit, e Gottesbild vun engem strengen a launeschen Här, engem kriddeleche Chef, deen alles kontrolléiert a kritiséiert an deem sengen Erwaardungen ech meeschtens souwiesou net ka gerecht ginn?

An enger Formatioun vun de Mataarbechter/innen vun der kathoulescher Kierch hei zu Lëtzebuerg hu mir eis, ënnert anerem, mat den Erwaardungen beschäftegt, déi un eis erugedroe ginn, Erwaardungen vun de Mënschen aus de Paren, an deene mir engagéiert sinn, Erwaardungen vun de Beruffskollegen/innen a vun de benevole Mataarbechter/innen, mat dene mir zesumme schaffen, Erwaardungen vun eise Familljen, eis eegen Erwaardungen un eis selwer an esou weider. Eng aner Fro war och nach déi hei:  Quelles sont les attentes de la hiérarchie envers ses employés? Och zu dëser Fro sinn déi ënnerschiddlechst Hypothesen opgestallt ginn, awer mat der Äntwert, déi mir kuerz duerno vun eiser Hierarchie, an de Persoune vum Generalvikar Patrick Muller an dem Weihbëschof Leo Wagener kritt hunn, hat kee gerechent: aimer Dieu et les hommes. Mir waren ze wäit sichen… 

Domadder luchen déi zwee Hären ganz an der Ligne vun den Erwaardungen vum Jesus u seng Frënn: Wie mich der Vater geliebt hat, so habe auch ich euch geliebt. Das ist mein Gebot, dass ihr einander liebt, so wie ich euch geliebt habe. An domadder, huet net nëmmen de Jesus d’Lat nawell ganz héich geluecht... Eigentlech fillen ech mech vun esou Aussoen e Stéck wäit iwwerfuerdert, well wann ech bei mir selwer kucken, da muss ech zouginn, dass ech dovunner dacks wäit, ganz wäit ewech sinn.

An awer… et ass ze packen! Firwat ech dat soen, dofir hunn ech Iech, léif Pilgerinnen a Pilger, dëst Bild matbruecht. Et ass e Bild, wat d’Laurence, meng Duechter, gemoolt huet a wat hatt mir fir Pappendag virun 12 Joer geschenkt huet. Zanterhir hänkt et, gutt sichtbar, am Gank, direkt nieft der Dir vun der Schloofkummer, esou dass ech all Dag, och wann et meeschtens ganz onbewosst geschitt, op mannst mueres an owes e Bléck drop geheien.

Duergestallt ass op dësem Bild en Auto, awer net irgend en Auto, mee e VW Käfer, wéi och ech een hunn, (en 68er Modell an domadder genau mäi Joergang, dee mech am Verglach mat de moderne Gefierer vun haut, ëmmer nees drun erënnert wéi al ech scho sinn). Vu Klengem un war d’Laurence ganz benzeg drop fir matzefueren; d’Form vun dësem Auto (en heescht jo net ëmsoss Käfer), de spezielle Geroch an dësem ale Gefier an den typesche Kaméidi vu sengem Motor hunn och hatt ëmmer nees begeeschtert. An e ganzt besonnesch wichtegt Detail: dësen Auto steet, respektiv fiert net iergendwou, mee op der Strooss steet mat grousse Buchstawen „Paps“, an ënne riets am Eck d’Joereszuel 2012 an de Buchstaw „L“.

A genau dëst Bild, wat op den éischte Bléck, glat a guer näischt mam Message vum Bibeltext ze dinn huet, erënnert mech un déi zentral Botschaft vun dësem Evangelium: un d’Léift! Dies trage ich euch auf, dass ihr einander liebt, so wie ich euch geliebt habe. Dës Ausso vum Jesus, eng Invitatioun, oder nach éischter eng Opfuerderung, eng lieweg, eng ganz intim Bezéiung zu Gott opzebauen an ze flegen.

Dem Laurence säi Bild ass fir mech wéi e Schlëssel, wéi e Code, dee mir hëlleft ze verstoen,

wat de Jesus eis domadder soe wollt. Fir e Beobachter vu baussen ass esou e Bild, wéi meng Duechter et gemoolt huet, zimlech banal, vum Material gekuckt, relativ wäertlos an alles anescht wéi e Konschtwierk. Fir mech als Papp awer, fir mech als Adressat vun dëser Botschaft vu Léift, ass dës Bastelaarbecht awer eemoleg, eenzegarteg. Fir mech ass dëst Bild ganz perséinlech an dowéinst immens wäertvoll, well dëst Bild de Versuch ass, d‘Botschaft „Papa, ech hunn dech gär!“ konkret ëmzesetzen.

Dëse Message mécht mech, als Papp, net nëmme frou, net nëmme stolz, mee, wäit doriwwer eraus, gëtt dëst Bild, a virun allem d’Botschaft, déi mat dësem Bild verbonnen ass, mir eng grouss Dignitéit. Esou wéi dëst Bild eemoleg an eenzegarteg ass, sou mécht et och mech, als Adressat, eemoleg, eenzegarteg, jo onersetzlech. Ech wees: „onersetzlech“, dat ass e staarken Ausdrock an dofir erlaabt mer, als Erklärung, den Theolog, Psycholog an Diakon Klaus Kießling ze zitéieren, deen am Mee 2013, am Kader vun der 30. Gebuertsdagsfeier vum stännegen Diakonat hei zu Lëtzebuerg e Virtrag gehalen huet: „Unersetzlich bin ich einzig denen, die mich lieben – solange sie mich lieben. Zu einem Unersetzlichen werde ich nicht aus mir selbst, sondern indem ich angewiesen bleibe auf andere. … Und gerade dann kann ich mich in meiner eigenen Schwachheit annehmen, ohne an ihr zu verzweifeln.“

U sech gläicht mäi ganzt Liewen esou engem Bild, vun der éischter Iddi bis zum Resultat, selwer entworf a selwer realiséiert. Vläit ass mäi Liewen aus der Vue vu Gott jo wéi e Bild vun engem Kand u säi Papp; gemaach mat deem wat et kann, gemaach mat deem wat et huet; wäit ewech vun all Perfektioun, wäit ewech vun all Idealer, déi mir Mënschen esou oft ustriewen an déi dacks fir eis esou wichteg sinn. Wichteg ass eenzeg an eleng, d’Intentioun, aus der eraus d’Bild entsteet an de Message deen derhannert stécht. Wann eist „Liewensbild“ mat Häerz a mat Léift gemaach ass, da wäert den Adressat scho wëssen, wat hien mat eisem ganz perséinlechen an eenzegaartege Kado maache wäert. Wat Gott, dem Adressat vu mengem Liewensbild wichteg ass, dat ass, dass et gär geschitt!

Eng ganz ähnlech Erfahrung, maachen ech, an ech denken och d’Kollegen/innen aus dem Pastoralteam, an dozou gehéieren och eng ganz Rei engagéiert a passionnéiert benevole Mataarbechter/innen aus eisen Equipes des funérailles, och ëmmer nees am Kader vun den Trauergespréicher. Wou d’Familljememberen oder d’Frënn vun enger kierzlech verstuerwener Persoun am Gespréich grousse Wäert drop leeën, dat sinn d’Erënnerungen un all déi Zeeche vu Léift a vu Frëndschaft, déi si ënnerteneen esou enk mat der verstuerwener Persoun verbonnen hunn, wat sech an dësen oder ähnlechen Aussoen erëmspiggelt: Eise Bopi war ëmmer fir eis do. Eis Boma huet sech ëmmer an den Déngscht vun eis all gestallt. Op mäi Mann war ëmmer Verlooss. Mäi Wuel an dat vun de Kanner an den Enkelkanner war menger Fra ëmmer méi wichtegt wéi hiirt eegent. D’Fro, déi an dësen Aussoen matschwéngt ass dach och déi hei: mécht dat iwwerhaapt Sënn, wa sech am Doud souwiesou alles opléisst, wann am Doud alles vergeet? Wat huet d’Léift iwwerhaapt fir e Sënn wa mir mam Doud alles verléieren, wat mir gär hunn? Kann den Doud eis alles dat ewechhuelen, wat duerch d’Léift gewuess an duerch d‘Léift iwwerhaapt eréischt säi Sënn kritt? Ech sinn an dëse Situatiounen immens dankbar, dass mir Chrëschten d’Chance hunn un e Gott glewen, dee mat den Aen vun der Léift op d’Liewe vun eis Mënsche kuckt. D’Léift, déi e Mënsch schenkt, seng Guttheet, seng Suerg, säin Asaz fir anerer hannerloossen net nëmme bei eis, mee och bei Gott e bleiwenden Androck, eng bleiwend Erënnerung, eng Erënnerung, déi all Zäit iwwerdauert, eng Erënnerung, déi eis Mënschen wierklech onstierflech mécht. Souzesoen als Merci fir alles, wat gär geschitt ass; als Merci fir alles, wat gär geschitt.

2, 1-Evangelium nom Johannes (2, 1-11)

Zu Kana a Galilea war eng Hochzäit, an dem Jesus seng Mamm war do.
Och de Jesus a seng Jünger waren op d’Hochzäit invitéiert.
Wéi kee Wäi méi do war, sot dem Jesus seng Mamm zu him:
« Si hu kee Wäi méi! »
Du sot de Jesus zu hir:
« Wat hunn ech domat ze doen, Fra? Meng Stonn ass nach net komm ».
Seng Mamm sot zu den Dénger: « Maacht dat, wat hien iech seet! »
Et stounge sechs stenge Waasserkréi do, wéi d’Judden se fir d’Rengegung geholl hunn. A jidder Krou goungen ongeféier 100 Liter.
De Jesus sot zu den Dénger: « Fëllt d’Kréi mat Waasser! »
An si hunn se bis uewenhi gefëllt.
Du sot hien zu hinnen: « Schäfft elo an drot et deem, deen sech ëm d’Iessen an d’Gedrénks këmmert! » Si hunn deem et gedroen.
Hien huet d’Waasser geschmaacht, dat Wäi gi war. Hie woust awer net, wou de Wäi hierkoum; d’Dénger dergéint, déi d’Waasser geschäfft haten, woussten et. Dunn huet hien de Bräitchemann geruff a sot zu him: « Jideree setzt fir d’éischt dee gudde Wäin dohinner, an eréischt dann, wann d’Leit es vëllechen hunn, dee manner gudden. Du awer hues dee gudde Wäi bis elo zeréckbegehal! »
Dëst éischt Zeechen, dat de Jesus gemaach huet, war zu Kana a Galiliäa. Hien huet seng Herrlechkeet gewisen, an seng Jünger hunn un hie gegleeft.

Priedegt

Patty, wëlls du méng Fra ginn?
Jo, ech wëll ! An du, Michel, wëlls du mäi Mann ginn ?
Jo, ech wëll
Michel, ech huelen dech un als mäi Mann an ech schenke mech dir
Patty, ech huelen dech un als meng Fra an ech schenke mech dir
Mir wëllen eis gär hunn an äis trei sin a gudden an a béisen Deeg bis un d’Enn vun eisem Liewen

Virun 46 Joer, 7 Méint an 13 Deeg hu mir 2 eis virum Häer Paschtouer Henri Treff zu Bouneweg dest Verspriechen gin, mir hun den Herrgott ëm seng Kraaft gefrot ! Mais waren mir eis bewosst, datt mir eis géigensäiteg d’Sakrament vum Bestiednis gespend hun ?

- Ware mir eis bewosst datt mir a kompletter Fräiheet virun den Herrgott komm sin ?
- Ware mir eis bewosst datt mir eis Trei versprach hun fir eist ganzt Liewen ?
- Waren mir eis also bewosst, datt eise Bond onopléislech ass ?
- Ware mir eis bewosst datt mir virum Herrgott versprach hun zesummen Kanner ze kréien ???

Whouww !
Daat hu mir deemols alles versprach !!

Maria, déi nach haut am Dingscht vun alle Mënsche steht, huet op der Hochzäit zu Kana absolut Vertrauen an hiere Jong Jesus, obschon sie vun him brüsk erëmgeholl ginn ass mat de Wierder « wat hunn ech domat ze doen, Fra ? ». Sie huet de Jesus eigentlech derzou bewegt, iwer säin egenen Schiet ze sprangen. Ouni hier pertinent Remarque op der Hochzäit zu Kana un d’Dinger wäeren d’Leit wahrscheinlech ouni Wäin sëtze bliwen.

« Maacht daat waat hien iech seet ! »

An d’Dinger hun daat gemach, waat de Jesus hinnen gesot huet : « Fëllt d’Kréi mat Waasser ! ». U sech eng banal Opfuerderung! An trotzdem : Waasser ! Wahrscheinlech och nëtt fëlleg am deemolegen Galiläa… Waasser, en Zeeche fir sëch… Waasser ass bis haut d’Zeechen vun der Daf !

Sechs Waasserkréi mat jeweils 100 Liter hun d’Dinger mat Waasser gefëllt.
An domat huet de Jesus d’Hochzäitsfeier gerett ! Et war op eemol neess Wäin do, an nach e bessere Wäin wi deen, deen am Ufank gedronk gouf.

Den Evangelist Johannes seet et ganz däitlech : « Dëst éischt Zeechen, dat de Jesus gemaach huet, war zu Kana a Galiliäa. Hien huet seng Herrlechkeet gewisen, an seng Jünger hunn un hie gegleeft. »

Daat éischt Zeechen, daat éischt Wonner waat de Jesus gemach huet, war op enger Hochzäit. Domat huet den Herrgott eis e ganz kloert Zeechen gin andem hien d’Léift vun enger Koppel den Dag vun hierer Hochzäit an de Mëttelpunkt stellt. De Jesus war schon virun 2000 Joer am Dingscht vun der Léift, an hien ass et bis haut.

Di Hëlleg Schrëft kënnt ëmmer nees op d’Léift an d’Bestiednis ze schwätzen. Ech wëll besonnesch daat wuel schéinst Kapitel aus der Bibel iwwert d’Léift erfiersträichen, et steht am 1. Korinther-Bréif vum hëlleg Paulus am Kapitel 13 a gëtt och Hymne vun der d’Léift genannt, a gëtt ganz oft gewielt bei enger Hochzäisfeier : « ech kéint all Sprochen vun der Welt schwätzen, ech kéint e Prophéit sin, ech kéint mäi ganze Räichtum ënnert di Arm verdeelen, wann ech keng Léift hun da sin ech näischt. Well d’Léift ass gedëlleg a sicht keen Avantage. Am Liewen sinn de Glawen, d’Hoffnung an d’Léift daat wichtegst, vun deen dräi ass d’Léift awer daat gréisst. »

Betreff d’Sakrament vum Bestiednis ginn et 3 grouss Etappen iwert Praxis an d’Réflexion vun der Kierch.

Di éischt nënnt sech « le mariage “dans le Seigneur” » an ass am 1. Joerhonnert a Kraaft getruene. Vum IV bis zum XI Joerhonnert huet de Familjepapp an de Beschof oder de Paschtouer, deen op d’Hochzäit ageluede war, d’Koppel geseent an d’Braut krut e Schleier iwerreecht.
Am Mëttelalter ass de Mariage vum Privatem ewegkomm a gouf öffentlech. Verschidden Synoden ëm Joer 1000 hun insistéiert, datt virun der Hochzäit eng Enquête vun engem Paschtouer sollt gemach gin, fir sëcherzestellen datt d’Fra hiere fräien Consentement gin huet. Daat offiziellt Bestiednis an der Kierch ass awer réischt um Konzil vun Trient am Joer 1563 décidéiert ginn : vun elo un mussen 2 Zeien dobäi sin an d’Sakrament, daat eng Koppel sech spend, kritt eréischt offiziell Gültegkeet, wann et virun engem Geeschlechen zelebréiert gouf.
Di 3. Etapp fängt am XVIIIe Joerhonnert un wou d’Léift indispensabel fir de Mariage gëtt. Eréischt am Joer 1983 gouf festgehalen, datt de Mariage fir d’alleréischt soll « une communauté profonde de vie et d'amour» tëschend Mann a Fra sin.

Fir de Mariage an der Kierch mussen 4 Konditiounen erfëllt sin:

1. D’Décisoun fir sech ze bestueden muss vun denen 2 Säiten aus
   an totaler a kompletter Fräiheet statt fannen,
2. et muss een verspriechen an der Beziehung trei ze bleiwen,
3. et muss een sech bewosst sin dat de Mariage an der kathoulescher Kierch onopléislech ass, also bis un d’Ënn vum Liewen dauert
4. an et muss een op sin fir d’Procréatioun.

Mais waat wëll daat alles heeschen, op daat een sech engagéiert ?

A kompletter Fräiheet 

D’Kierch huet, obschon et gäer anescht ausgeluecht gëtt, d’Fra ëmmer a Schutz geholl. Et muss een wëssen datt an der Zäit d’Bestiednis aus Léift knapps bestanen huet. De materiellen Interessi stoung iwert der Léift. An d’Kierch huet agefouert, dass et de Wëllen vun deenen 2 Brautleit muss sin, sech fir ëmmer uneneen ze bannen. An do haaptsächlech de Wëllen vun der Fra, an dofir gëtt am Brautexamen och ëmmer eenzel gefrot, op hien resp. hat sech aus fräiem Wëllen eraus bestuede wëll. An der heiteges multi-kultureller Gesellschaft ass et schons ubruegt, fir esou eng wichteg Konditioun erfier ze sträichen.

Trei bleiwen, e Verspriechen, daat een och um zivilen Bestiednis op der Gemeng mëcht.

Wa mir haut vun « träi sinn » schwätzen, da gëtt am allgemengen un d’sexuell Trei geduecht, friem goen… Am Bestiednis geht « trei sin » awer och nach e Stëck mi wäit : träi sin heescht och do sin fir säi Partner a seng Kanner, nëtt nëmmen physesch, mais och psychesch a finanziell : wann de Beruff, de Sport, di Shopping oder den Auto virun der Famill geht, da leeft ëppes falsch. Et gëllt sech bewosst ze sin, Prioritéiten ze sëtzen, an di 1. Prioritéit ass d’Famill !

D’Onopléislechkeet oder Indissolubilité vum Mariage

D.h. an der Kierch gëtt ee bestuet an daat Bestiednis geht bis un d’Enn vum Liewen. Am Evangelium am 19. Kapitel seht den Mathäus et ganz kloer: « Wat den Herrgott verbonnen huet däerf de Mënsch nëtt trennen ». Et wäer awer elo falsch ze denken, datt de Mënsch vun der Kierch domat eng schwéier Laascht op d’Schëllere geluede gouf, et soll villméi e « Geschenk » fir d’Koppel sin déi sech am Mariage vereenegt. An eise Popst Franziskus widerhëllt daat och a senger Exhortation Apostolique Amoris Laetitia am 62. Kapitel.

Mir wëllen hei och nach kuerz op d’Procréation agoen

Wa mir um Dag vun eiser Hochzäit verspriechen, op ze sin fir eng Famill ze grënnen, kënne mir nëtt décidéiren, fir keng Kanner ze kréien. An dem Fall wäer eise Mariage an der Kierch nëtt gülteg. Daat eegent Gewëssen an Éierlechkeet vis-à-vis vu sech selwer, vis-à-vis vum Partner an selbstverstänslech och vis-à-vis vun der Kierch ass essentiel ! Am Fall vun engem medezinesche Problem, wann eng Koppel keng Kanner kréie kann, ass et trotzdem méiglech, « fruchtbar » ze sin an den Aaen vun der Kierch : sech soss sozial engagéiren, sech bénévole fir d’Matmënschen ansetzen, ass och eng Beräicherung fir d’Koppel, fir d’Kierch a fir d’Gesellschaft ! Eben « do sin … fir ze dengen! » Wéi den Engel Gabriel bei Maria koum, huet sie voll Vertrauen zougesot, fir dem Messias d’Liewen ze schenken.

D’Konditiounen vun de Fraen an d’Astellung zu de Fraen war virun 2000 Joer grondlegend anescht an trotzdem huet Maria sech getraut « JO »  ze soen ! « JO »  zum Liewen, Maria war di éischt Fra déi bewosst décidéiert huet, waat mat hierem jonke Kierper sollt geschéien nom Motto : « My body, my choice ! ». Et huet Courage kascht, deemols wi haut, fir esou eng Décisoun ze huelen, et muss een schon e « Power-Girl » sin fir daat ze machen.

Sou wi Maria « JO »  zum Herrgott gesot huet, sou hu mir als Koppel « JO »  zum Herrgott sengem Appel gesot, fir Diakon ze gin.

Ech insistéiren, mir hun als Koppel « JO »  gesot, well ouni den Accord vun der Fra ass esou e Ministère nëtt méiglech. Dem Diakon a senger Fra hier éischt Aufgab ass et fir bénévole ze dengen… Fra vun engem Diakon ze sin heescht nach méi « JO » soen : ënnerstëtzen, encouragéiren, begleeden, hëllefen, dialogéiren, vertrauen, nëtt fäerten, mateneen bieden, einfach do sin… an den Dag huet awer nëmmen 24 Stonnen. Fir daat alles ënnet een Hutt ze kréien, brauche mir Vitaminen ! A wou fanne mir déi ? Am Krees vun eiser Diakonen-Famill. Als Fraen vun de Diakonen ënnerstëtze mir eis géigensäiteg andems datt mir eis regelméisseg versammelen a partagéiren. Des Rencontres sin eng regelrecht Beräicherung : eng Quell voller frëscht Waasser : Waasser vun der Empathie a vun der Léift. A mir hun de grouss Chance Maria als Virbild ze hun. Maria, eis Mamm, déi eis de Wee weist.

Engem Diakon seng Fra muss vill Verständnis hun fir all d’Dingschter an der Par, wéi Dafen, Bestietnisser, Begriefnisser, Versammlungen a Formation continue asw. Mir 2 machen och zesummen Kateches fir d’Kanner an Préparation au Mariage, wou mir e puer mol am Joer jonk Koppelen während enger Sessioun begleeden an encouragéiren… Traut iech (D: traut euch…), bestuet iech, fäert nëtt (365 X an der Bibel), well dir macht de Wee zu 3. Den Herrgott ass mat iech an d’Kierch begleed iech !

Eisen Haaptmessage heescht:

« Bestuet iech nëtt nëmmen well dir frou mateneen sidd, mais bestuet iech haaptsächlech fir frou mateneen ze sin. »

Patty a Michel Bingen

Evangelium nach Lukas (2, 41-47)

Die Eltern Jesu gingen jedes Jahr zum Paschafest nach Jerusalem. Als er zwölf Jahre alt geworden war, zogen sie wieder hinauf, wie es dem Festbrauch entsprach. Nachdem die Festtage zu Ende waren, machten sie sich auf den Heimweg. Der junge Jesus aber blieb in Jerusalem, ohne dass seine Eltern es merkten. Sie meinten, er sei irgendwo in der Pilgergruppe, und reisten eine Tagesstrecke weit; dann suchten sie ihn bei den Verwandten und Bekannten. Als sie ihn nicht fanden, kehrten sie nach Jerusalem zurück und suchten ihn dort. Nach drei Tagen fanden sie ihn im Tempel; er saß mitten unter den Lehrern, hörte ihnen zu und stellte Fragen. Alle, die ihn hörten, waren erstaunt über sein Verständnis und über seine Antworten.

Priedegt

 D'Evangelium vun haut presentéiert eis e ganz schéine Passage vun der hellëger Famill. Mir sin Zeien vun énger grousser Mamme Léift an dem Engagement vun Elteren zu hirem Kand. 

Maria a Joseph sinn einfach Leit, déi vu Gott ausgewielt goufen, fir eng aussergewéinlech Missioun z'erfëllen; si spillen eng wichteg Roll am Liewen vum Jesus, fir d'Erléisung vun der Welt. Si gleewen zudéifst, befollejen d'Gesetz vu Gott. Si sinn sech bewosst, datt hirt Kand e Kaddo ass, fillen sech verantwortlech fir seng reliéis Erzéiung a maachen dat mat Devouement a Bescheidenheet. 

Mir sinn all opgeruff, fir, verantwortlech fir eis Kanner ze sinn; si sinn e Kaddo vu Gott. Si an der Léift, am Respekt, an der Brüderlechkeet, an, an der Erzéiung ze erzéien, trotz den ënnerschiddlechen Situatiounen, déi mir haut liewen. 

Elter ze sinn ass hautdesdaags net einfach! D'modern Gesellschaft ass duerch; omnipresent Technologie, stänneg Verbannenheet, beschleunegte Liewensrhythmen an e staarke sozialen Drock charakteriséiert. Kuerz gesot, mir sinn ëmmer en énger course, permanent an énger competitioun. 

Elteren sti oft virun schwieregen Entscheedungen wat d'sozial an reliéis Erzéiung vun hire Kanner betrëfft. 

E Gläichgewiicht tëscht Aarbecht a Beruffsliewen ze fannen ass wesentlech fir d'Wuelbefanne vun der Famill. 

Eis Aufgab ass, eis Kanner ze begleeden an hinnen d'Liewenswäerter bäizebréngen. Hinnen all eis Léift an Ënnerstëtzung ze ginn, hinnen hellefen ze wuessen an zu respektvollen Männer a Fraen ze ginn, déi d'Gesetz vu Gott respektéieren. 

Genauso wéi Maria a Joseph, déi mat Jesus, dee 12 Joer al ass, op Jerusalem gaange sinn, fir d'Ouschteren no jiddescher Traditioun ze feieren. 

Mee nodeems d'Feierlechkeeten eriwwer waren, sinn Maria a Joseph heemgaangen, iwwerzeegt datt Jesus bei senge Frënn oder Familljememberen wär. 

Wéi d'Elteren realiséiert – gemierkt - hunn, datt Jesus net ënnert hinnen war, hun se sech ugefang Suergen ze maachen. 

Hir Häerzer hunn méi schnell ungefang ze schloen, an 1000 Gedanke sinn hinnen duerch den Kapp gaangen, fir erauszefannen, wou hien kéint sinn an a wéi enger Richtung se sichen sollen. 

Stellt iech d'Angscht, d' besuergnëss vun den aarme Elteren vir. 

Trotz der Middegkeet vun der Rees an den Daag deen ëmmer méi an d’Nuecht fällt, loossen se alles hannert sech a maachen sech direkt op de Wee zréck op Jerusalem. 

Dës Reaktioun beweisst eng Mamm hir déif, an bedingungslos Léift fir hiert Kand, an d'Suerg vun den Elteren hien net ze fannen. 

Dem Maria seng Léift fir hire Jong ass sou déif, sou reng datt si dem Gott säi göttleche Plang am Glawen akzeptéiert, och wann et hir Schmerz a Leed bréngt, éng Léift déi all Stuerm iwersteet. Eng Mamm déi hir Kanner ouni Grenzen an Konditiounen gär huet. 

Ech mengen, jiddereen vun eis huet a sengem Liewen op d'mannst eemol eng ähnlech Erfarung gemaach. Ech kann Iech versécheren, datt d'Welt stoe bleift! Dëse Moment vu Suerg an Angscht ze erliewen ass wierklech onerdréiglech. Dofir verstinn mir gutt, wat Maria, d'Mamm vu Gott, erlieft huet. Trotz all dëse Ëmstänn hunn Maria an Joseph ëmmer Gott vertraut, si hunn en totalen Glawen an Gehorsam u säi Wëllen bewisen. 

D'Sich no Jesus am Tempel ass ganz symbolesch. Et weist d'Wichtegkeet vum Jesus verbonnen ze bleiwen. Seng Präsenz an eisem Liewen ni aus den Ae ze verléieren. 

Jo, léif Frënn, och mir musse virsiichteg sinn, ni vun Him an dem Häerz vun eiser léiwer Mamm Maria ewechzegoen. Och an den schwéiertsen Zäiten vun eisem Liewen sollen mir ni un senger Präsenz an senger onendlecher Léift a Barmhäerzegkeet zweiwelen. 

Genau Wéi de Joseph an d'Maria, musse mir dat Onméiglecht maachen fir hien ze fannen. Mir sollen eis beméien, op dem richtege Wee ze bleiwen, Jesus Christus ëmmer am Zentrum vun eisem Liewen ze hunn.. An distanz huelen vun der Sënn a Saachen déi eis vun Him distanzéieren. 

Wa mir am Boot voller Suergen sinn, därfen mir eis net vun der Angscht iwwerwältegen loossen; a versichen, eis Kloerheet net ze verléieren. Loosst eis zréckgoen a mat eisen Häerzer op dat essentiellt goen, eis mat Vertrauen un eis léif Mamm ze wenden, an eis op d'Gréisst an déif Barmhäerzegkeet vu Gott ze verloossen. 

Wéi oft warden mir ängschtlech, op eis Kanner wa se aus der Schoul zréckkommen, aus dem Fitnessstudio, vun der Aarbecht, oder nach vun hiren Nuetsclubausflich. Jo, Heiansdo geschitt et och datt mir ugespaant Situatiounen erliewen. Dat geschitt dacks tëscht Elteren a Kanner: Zäiten, wou d'Elteren d'Gefill hunn, datt se hir Kanner net méi verstinn, besonnesch an der Zait wou d’Kanner zu Erwuessener gin, fillt een sech dacks hëllefslos. 

An de Géigendeel geschitt och dacks, datt d'Kanner gefill hunn, datt d‘Elteren net verstinn wat si wëllen, wat si denken, wat se am Häerz hunn.

Hei ans do, kréien ech vun méng Kanner gesoot, Papà du schwätz vun aaner Zaiten, du kanns dat net verstoen! 

Nach en wichtejen punkt am Evangelium, 

Et ass um Enn vum drëtten Dag, datt si hien am Tempel fannen, bei den Gesetzesléierer: hie lauschtert hinnen noo a stellt hinnen Froen, an all déi, déi hien héieren, sinn erstaunt iwwer seng Intelligenz an seng Äntwerten. 

Dat weist d'Wäisheet vum Jesus scho a sengem jonken Alter. Si sinn all iwwerrascht iwwer seng Intelligenz a Verständnis. Dem Jesus seng Relatioun mat sengem himmlesche Papp ass wichteg, fundamental. Et erënnert eis datt Hien Wäisheet inkarnéiert, datt mir vill vun Him ze léieren hunn, wa mir op hien lauschteren. Well hien deen eenzejen, de Meeschter, de Wee, d'Wourecht an d'Liewen ass. 

Dofir loosst eis keng Angscht hunn an déi entgéintgesate Richtung ze goen, well mir net eleng sinn, loosst eis vun der Hand vun der Maria leeden, well hir Léift an Zärtlechkeet eis zu hierem Léiwe Jong féiert. 

Léif Pilgerinnen, Léif Pilger, dir, déi haut de Wee hei an der Kathedral vu Lëtzebuerg font hun, an all déi, déi duerch Livestream lauschteren, ech invitéieren Iech, léif Bridder a Schwësteren, iwwer eis Relatioun am Familjenkrees an mat eise Elteren nozedenken, d'Wichtegkeet vun der Familljeléift an eisem Liewen unzëerkennen, eis Elteren ze honoréieren an hinnen eis Léift an Dankbarkeet ze weisen, ouni ze vergiessen de Christus am Mëttelpunkt vun eisem Liewen ze setzen. 

Loosst eis drun erënneren datt d'Mamme‘ Léift selbstlos ass an all Hindernisser iwwerwënnt, Sie ass sanft, tréischend an berouegend. 

Léift Är eege Famill mat engem groussen Häerzen. Zesumme goen, nom Beispill vun der Famill vun Nazareth, wéi sou vill Familljen, déi sech op deen Wee vun der Hellegkeet gemaach hunn, zum Beispill d'Famill Martin, mam Hellege Teresa vum Jesuskand a sou vill anerer, déi d'Famill vun Nazareth als hire Modell geholl hunn. 

Mir sinn Haut, all opgeruff, hiert Beispill vum Glawen ze imitéieren - nozefollegen. Jidderee vun eis huet eng wichteg Roll fir d'Erléisung vun der Welt, andeem mir eis Léift an eise Déngscht mat Bescheidenheet an Engagement an eiser Famill an zum Nächsten ubidden, ëmmer mat dem Bléck op Gott geriicht - gedréint. Liichttuerm an eise Familljen ze sinn, Salz vun der Äerd an Liicht vun der Welt fir d'Herrlechkeet vu Gott ze sinn. 

Diakon Stefano Camposeo

Evangelium nom Matthäus (10, 26-33)

Darum fürchtet euch nicht vor ihnen. Denn es ist nichts verborgen, was nicht offenbar wird, und nichts geheim, was man nicht wissen wird. Was ich euch sage in der Finsternis, das redet im Licht; und was euch gesagt wird in das Ohr, das verkündigt auf den Dächern. Und fürchtet euch nicht vor denen, die den Leib töten, doch die Seele nicht töten können; fürchtet viel mehr den, der Leib und Seele verderben kann in der Hölle. Verkauft man nicht zwei Sperlinge für einen Groschen? Dennoch fällt keiner von ihnen auf die Erde ohne euren Vater. Bei euch aber sind sogar die Haare auf dem Haupt alle gezählt. Darum fürchtet euch nicht; ihr seid kostbarer als viele Sperlinge. Wer nun mich bekennt vor den Menschen, zu dem will ich mich auch bekennen vor meinem Vater im Himmel. Wer mich aber verleugnet vor den Menschen, den will ich auch verleugnen vor meinem Vater im Himmel.

Priedegt

Léiwen Här Äerzbëschof, Léiwen Här Weibëschof,
Léif geeschtlech Matbridder,
Léif Kanner a Jugendlech,
Léif  Kranker, léif Pilger alleguerten,
An dir all, déi dir iwwer déi sozial Medien mat eis verbonne sidd,
Léif Nolauschterer,
Léif Schwësteren a Bridder.

„Fürchtet euch nicht …“ - „Hutt keng Angscht, fäert net.“
Dat ass de Message vum Evangelium vum Evangelist Matthäus, wat eis elo grad verkënnegt gouf.

Duerch d’ Wuert Gottes schwätzt Gott direkt zu eis. Et ass ee liewegt Wuert, dat eis Séil beréiert an ernäert. Am Lauschteren op d’Wuert Gottes kënne mer Orientéierung fir eist Liewe fannen.

Am Gebiet an am Lauschteren op d‘Wuert Gottes si mer hei zesummen als Mënschen déi am Fridde liewe wëllen, och mat eisen Ängschten, mat eisen Onsécherheeten, mat eiser Krankheet, mat eisem Mësserfolleg, mam Doud vum engem léiwe Mënsch, mam Enn vun enger Frëndschaft, mat enger batterer Enttäuschung...

Mir riichten eise Bléck op Christus, deen d‘ Maria, d‘Tréischterin am Leed, eis Mamm am Glawen, eis dohin hält.
- Wéi d‘Maria gehéiere mir zum Herrgott sengem Vollek.
- Wéi d‘Maria droe mir de Jesus an eis.
- Wéi d‘Maria erliewe mir bedrolech an erschreckend Saachen am Liewen.
- Wéi d‘Maria erfuere mir, Gott ass do a suergt fir eis.
Sou wéi d‘Maria hire Jong Jesus begleet huet, sou begleet d‘Maria och eis.

Schwësteren a Bridder!

„Wee seng Ängschten iwwerwonnen huet, dee wäert wierklech fräi sinn.“ - esou huet et schonn den Aristoteles, griichesche Philosoph, am 4. Joerhonnert viru Christus gesot.

D‘Angscht kascht eis Kraaft, si hëlt eis Liewensfreed. Si hëlt eis Dreem a blockéiert eis fir villes an eisem Liewen ze verwierklechen. Si bremst eis. Si schränkt eis Liewensqualitéit an. Si mécht eis onfräi.

Dëst ass net de Plang vu Gott. Gott wëllt eis befreien vun all eisen Ängschten. Hie wëllt eis Freed a Liewensqualitéit ginn.
Duerch de Jesus ass Gott an dës Welt komm fir eis fräi ze maachen.
Op ville Plazen an der Bibel fanne mer d‘Wuert „Fräiheet“, „fräi sinn“ erëm.

Gott wëllt, dass mer fräi sinn an ee glécklecht Liewen hunn. Gott hëlleft eis eis Ängschten ze iwwerwannen.

D‘Angscht ass ee Gefill, dat an eiser Gesellschaft wäit verbreet ass.
Vill Mënschen hunn Angschtgefiller, si hu Schlofproblemer, Depressiounen… d‘Lëscht vun de psychesche Krankheeten ass grouss, donieft nach Existenzängschten, Zukunftsängschten, Ängschten viru sozialer Ausgrenzung (Mobbing, Einsamkeet...) asw.
Vill Mënsche sichen een Anker fir hiert Liewen. Si sichen eppes, op dat si sech verloosse kënnen.

An deem Kontext ass et wichteg, sech ze froen:
Wien ass Gott fir mech?
Wat ass de Plang vu Gott fir mäi Liewen?

Am Buch Jesaja 61,1-3 fanne mir eng Prophezeiung op de Jesus, wou et heescht: „Der Geist GOTTES, des Herrn, ruht auf mir. Denn der HERR hat mich gesalbt; er hat mich gesandt, um den Armen frohe Botschaft zu bringen, um die zu heilen, die gebrochenen Herzens sind, um den Gefangenen Freilassung auszurufen und den Gefesselten Befreiung (...) um alle Trauernden zu trösten.“

An am Lukasevangelium (4,16-21) bezitt Jesus dëst op sech. An him erfëllt sech dëst Wuert. „Heute hat sich das Schriftwort, das ihr eben gehört habt, erfüllt.“

Dësen Auszuch aus dem Buch Jesaja gëtt eis en Androck vun deem, wat Gott sech fir eist Liewe wënscht an an eisem Liewen och maache wëllt.

Mir hunn et elo grad héieren:
Ech (Jesus) si geschéckt ginn fir den Aarmen, deenen, deenen et net gutt geet, eng gutt – eng frou - Botschaft ze bréngen, - eng gutt Botschaft – genee dat bedeit jo dat Wuert Evangelium – eng Gutt Noriicht.

Wat ass den Inhalt vun dëser gudder Botschaft?
* dass mir fräi sinn, d.h. De JESUS wëll déi gebrachen Häerzer mat sech verbannen, si heelen.
De Jesus wëll,
* déi, déi vun allerlee gefesselt sinn, befreien,
* de Gefaangene Fräiheet ginn,
* déi am Trauer tréischten.

Schwësteren a Bridder!

Gott huet een Häerz dat voll mat Barmhäerzegkeet ass.

„Denn der Herr ist voll Erbarmen und Mitleid.“,
sou steet et bäim Jakobus 5,11.
Wéi de Jesus ënnert de Mënsche war, huet hie gesinn, wéi et hinne gaang ass. Grousst Matleed hat hien, wéi hien hire Misär gesinn huet.

Dat wat de Jesus fir jidderee vun eis si wëllt, kënnt aus senger Barmhäerzegkeet fir jidderee vun eis.

Wa Gott dech ukuckt, däi Liewen ukuckt, wéi et dir geet, grad an den einsame Stonnen, dat beréiert Gott. Dat beréiert säin Häerz an hie wëllt dir hëllefen.

Gott handelt aus der Barmhäerzegkeet eraus.

Schwësteren a Bridder!

Wéi wichteg et ass ee gutt Bild vu Gott ze hunn, liese mer am éischte Johannesbréif 4,18: „Wirkliche Liebe ist frei von Angst. Ja, wenn Gottes vollkommene Liebe uns erfüllt, vertreibt sie sogar die Angst. Wer sich also fürchtet und vor der Strafe zittert, bei dem ist Gottes Liebe noch nicht zum Ziel gekommen.“

De Johannes seet eis: Gott, deen dech/eis gär huet, ass d‘Quell vun der Léift, aus däer mer ëmmer erëm Kraaft schäffe kënnen. Dës Léift dreift d‘Angscht eraus a schwätzt eis fräi. Dës Léift, déi a Christus Mënsch ginn ass, wëll eis „ganz no sinn“ an dëst „no sinn“ berouegt.

Schwësteren a Bridder!

Strecke mer deeglech eis Äerm am Gebiet no dëser Léift aus, fir dass Gottes Léift ganz an eist Häerz kënnt, dass Gott esou ëmmer mat eis ass.

Dofir ass et wichteg grad a schwéiere Situatioune säi ganzt Vertrauen a Gott ze setzen, well Gott léisst eis net falen, egal wéi grouss déi Angscht ass. Hien hëlt eis d‘Schwiregkeeten net onbedéngt ewech, mee duerch de Jesus bënnt Gott sech un eis. Säin „no sinn“, säi „mat goen“ an déi schwéier Situatioun gëtt Gebuergenheet a Sécherheet fir d‘Angscht ze iwwerwannen.

Am Psalm 18, 30 heescht et:
„Mit meinem Gott kann ich über Mauern springen.“ 

Mat Gott zesumme kann ech d‘Angscht iwwerwannen.

Dofir ass et wichteg op Gott ze vertrauen.
Vertrauen heescht d‘Iwwerwanne vun der Angscht.

„Fürchte dich nicht – hab keine Angst“, dëst Wuert dat Courage mécht steet 365mol an der Bibel. Fir all Dag kréie mer dat gesot: „Fürchtet euch nicht.“ „Hutt keng Angscht, fäert net.“ Du bass net eleng, ech si bäi dir, ech huelen dech eescht. Un dësem Wuert kënne mer eis festhalen, et kann eis opbauen.

„Fürchtet euch also nicht! Ihr seid mehr wert als viele Spatzen.“ , heescht et am Matthäusevangelium (Mt 10,31).

Schwësteren a Bridder!

Zum Schluss kënne mer eis d‘Fro stellen, wéi kënnen eis chrëschtlech Gemeinschaften – eis Poren – konkret dobäi hëllefen, de Mënsche vun haut eng Heemecht, een Doheem ze ginn?

Wéi kënne Mënsche wouer huelen, dass Gottes Geescht, vun deem de Jesus schwätzt, an eise Gemeinschaften do ass?

Wéi kënne Mënschen an eise Gemeinschaften, an eise Pore mierken, dass si mat Chrëschten zesumme sinn, déi fir een do sinn, déi mat engem fillen, déi mat engem bieden, déi engem hëllefen an de Suergen an an den Ängschte vum Liewen, fir dass een net domatter eleng ass?

An der Apostelgeschicht 4,32 heescht et:
„Die Menge derer, die gläubig geworden waren, war ein Herz und eine Seele.“

Mir Mënsche brauchen all een Doheem, wou mer een Accueil fannen, wou mer eis wuel fillen, wou mer akzeptéiert sinn, wou mer Saachen, déi schif gaang sinn an eisem Liewen erëm an d‘Rei brénge kënnen ouni Angscht ze hunn.

All Mënsch huet ee Verlaangen no Léift, no Gemeinschaft, no Gebuergenheet.

Et bleift ee groussen Défi fir eis Poren eng Heemecht unzebidden, wou den Hellege Geescht eis beweegt a matenee verbënnt.

Looss mer an eise chrëschtleche Gemeinschaften JüngerInne gi vun Deem, Dee selwer d‘Liicht ass, ee Liicht dat een net ausschalte kann.

Wéi d‘Maria hu mer den Optrag, de Jesus op d‘Welt ze bréngen, Jesus siichtbar ginn ze loossen duerch eist chrëschtlecht Liewen.

„Was ich euch im Dunkeln sage, davon redet im Licht, und was man euch ins Ohr flüstert, das verkündet auf den Dächern!“ Matthäus 10,27.  Amen.

Raymond Goedert, Diakon

Evangelium nom Lukas (10, 25-37)

Und siehe, da stand ein Gesetzeslehrer auf, versuchte ihn und sprach: Meister, was muss ich tun, dass ich das ewige Leben ererbe? Er aber sprach zu ihm: Was steht im Gesetz geschrieben? Was liest du? Er antwortete und sprach: »Du sollst den Herrn, deinen Gott, lieben von ganzem Herzen, von ganzer Seele und mit all deiner Kraft und deinem ganzen Gemüt, und deinen Nächsten wie dich selbst« Er aber sprach zu ihm: Du hast recht geantwortet; tu das, so wirst du leben. Er aber wollte sich selbst rechtfertigen und sprach zu Jesus: Wer ist denn mein Nächster? Da antwortete Jesus und sprach: Es war ein Mensch, der ging von Jerusalem hinab nach Jericho und fiel unter die Räuber; die zogen ihn aus und schlugen ihn und machten sich davon und ließen ihn halb tot liegen. Es traf sich aber, dass ein Priester dieselbe Straße hinabzog; und als er ihn sah, ging er vorüber. Desgleichen auch ein Levit: Als er zu der Stelle kam und ihn sah, ging er vorüber. Ein Samariter aber, der auf der Reise war, kam dahin; und als er ihn sah, jammerte es ihn; und er ging zu ihm, goss Öl und Wein auf seine Wunden und verband sie ihm, hob ihn auf sein Tier und brachte ihn in eine Herberge und pflegte ihn. Am nächsten Tag zog er zwei Silbergroschen heraus, gab sie dem Wirt und sprach: Pflege ihn; und wenn du mehr ausgibst, will ich dir’s bezahlen, wenn ich wiederkomme. Wer von diesen dreien, meinst du, ist der Nächste geworden dem, der unter die Räuber gefallen war? Er sprach: Der die Barmherzigkeit an ihm tat. Da sprach Jesus zu ihm: So geh hin und tu desgleichen!

Priedegt

Liebe Brüder und Schwestern in Jesus Christus!

Das Gleichnis vom barmherzigen Samariter ist den meisten von uns ziemlich vertraut.

Reicht es aus, das Gesetz zu kennen, im Wissen zu bleiben, um in der Lage zu sein, es im Leben anzuwenden?

Wie können wir heute die beiden wichtigsten Gebote leben:

Die Gottesliebe und die Nächstenliebe?

Ich lade Sie ein, gemeinsam in das Gleichnis vom "barmherzigen Samariter" einzutauchen, um die Antwort Jesu auf diese Fragen zu finden:

Der Gesetzeslehrer will sein Wissen zeigen und fragt Jesus: "Und wer ist mein Nächster"?

Jesus antwortet ihm mit einer weiteren Frage:

"Wer ist deiner Meinung nach derjenige (Priester, Levit oder Samariter), der dem Mann, der halbtot am Wegesrand liegen gelassen wurde, nahe gekommen ist?"

Der Gesetzeslehrer antwortet: "Derjenige, der ihm gegenüber Mitleid gezeigt hat."

Jesus sagt zu ihm: "Geh hin, und tu auch du das Gleiche."

Jesus fordert den Gesetzeslehrer auf, vom "Wissen" zum "Können" überzugehen und dem Beispiel des barmherzigen Samariters zu folgen: sich von dem Verletzten berühren zu lassen, sich an seine Stelle zu setzen und ihm zu dienen.

Wir können uns heute fragen: Und für mich, für uns : Wer ist mein Nächster?

Ist es die Familie, die Freunde, die Nachbarn?

Sicherlich, aber die Antwort Jesu ist eine ganz andere....

Er ruft uns zu einem totalen, radikalen Engagement für "die Verletzten am Straßenrand" auf.

Sind wir bereit, den Kreis der Familie und der Freunde zu verlassen und als Jünger Jesu den Verletzten und den Ärmsten zu Hilfe zu eilen?

Dem "verletzten menschlichen Wesen"?

Liebe Brüder und Schwestern, ist Ihnen aufgefallen, dass von allen Personen im Gleichnis vom barmherzigen Samariter nur eine als "Mensch" (anthropos; griechisch: ein menschliches Wesen) bezeichnet wird, ohne weitere Angaben zu Beruf, Herkunft, sozialem oder religiösem Hintergrund: Es ist der Verletzte.

Die anderen Personen werden als Räuber, Priester, Levit, Samariter und Gastwirt bezeichnet.

Voilà, der Verletzte ist einfach ein Mensch, Mann oder Frau, der in Not ist.

Und dieser Verletzte wird von einem Samariter gerettet, einem Ausländer, einer Person, die von den Juden als Feind, Sünder und Unreiner angesehen wird.

Es ist schon provokant, dass Jesus einen Samariter in den Mittelpunkt stellt, der einem Verletzten Güte erweist.

Wie ist es heute? Wie hören wir den Aufruf Jesu, den Verletzten "Nächster" zu werden?

Das Gebot der Liebe in die Tat umzusetzen bedeutet, das Verhalten des Samariters nachzuahmen: "Ein Samariter, der unterwegs war, kam zu dem Verwundeten, sah ihn und wurde von Mitleid, von Erbarmen ergriffen."

Wie er sind wir dazu berufen, der "Nächste" desjenigen zu werden, der in Not und Bedrängnis ist...

Das bedeutet, sich für das Wohl der Menschheit einzusetzen, "Nein" zu sagen zu jeder Form von Sklaverei, zu jedem Krieg, zu jeder Form der Zerstörung unseres gemeinsamen Hauses.

Derjenige, den du als deinen Nächsten betrachten solltest, ist derjenige, der dich am meisten braucht. Der leidende Nächste ist ein unausweichlicher Aufruf zum Handeln, als "Nächster" desjenigen zu handeln, der am verletzlichsten ist.

Sich zum "Nächsten" zu machen ist eine Aufforderung, die an jeden von uns gerichtet ist. Man ist nicht "Nächster", man wird es, indem man Güte zeigt.

Das Wichtigste ist, dass man sich selbst zum Nächsten macht.

Es kommt nicht darauf an, wen man lieben soll, sondern nur darauf, dass man liebt.

Als Jünger Jesu, des barmherzigen Samariters, haben wir die Verantwortung, uns um die verletzte Menschheit, um den anonymen Leidenden (Mann, Frau, Kind) zu kümmern, hier und überall auf der Welt.

Dazu müssen wir uns im Herzen von Mitleid, Mitgefühl und Liebe berühren lassen.

So kann es gelingen, das Wissen des Gesetzes in Können zu verwandeln; die Liebe zu Gott mit der Liebe zum Nächsten in Einklang zu bringen; und schließlich im Dienst an anderen zu stehen.

Wie Maria auf der "Hochzeit zu Kana" sollten wir auf die Nöte dieser Welt achten und uns daran machen, das zu tun, was Jesus uns sagt.

Wie Jesus und Maria, die Trösterin der Betrübten, wollen wir dem "Verwundeten" entgegengehen.

Amen!

Diakon Alvaro De Freitas Moreira

Léiwen Här Äerzbëschof Jean-Claude,
léiwen Här Weibëschof Leo,
léif Kanner,
léif Jonker an all, déi an der Erfarung vum Liewen schonns viraus sinn,
léif Léit op der Sich no dem Sënn vum Liewen,
léif alleguerten, déi der enttäuscht, blesséiert oder degoûtéiert, vu Gott an den Mënschen sift,
léif Gleeweg, déi der am Vertrauen op d’ Gebiet vun der Tréischterin versammelt sift,
léif Schwësteren a Bridder duerch Christus,

Bal all Dag begéinen eis hei an der Stad Mënschen, déi eppes vun eis heesche wëllen. Eng Begéinung, déi ech virun enger kuerzer Zäit hat, wëll ech do als Beispill huelen. Et war ee jonke Mann, dee mech mat trauregen Aen ugekuckt an ugeschwat hat, fir dat hien ee puer Euroen zesummen kritt an eppes ze iessen kafen kann. Ech hat hien dunn e bësschen genéiert ugekuckt a sinn, ouni ee Wuert ze soen, einfach virun gaangen.

Herno hunn ech mech geschummt. Ech, den Diakon, ee Chrëscht an ee Mataarbechter vun der Kierch am Déngscht vun der gëttlecher Léift. Wéi ze erwaarden hunn ech versicht dat Ganzt fir mech ze relativéieren. Dee wollt sou wéi sou nëmmen Drogen, Alkohol oder Zigaretten kafen, ass et mir duerch de Kapp gaangen, dat hunn ech dach schonns dacks erlieft.

Doriwwer eraus gëtt et dach genuch Hëllefen. Kee mus bäi eis Honger leeden oder op der Strooss liewen. Dat hieft jo och déi Initiativ ervir, mat der et heeschen an der Stad ënnerbonn soll ginn. Et gëtt esou vill sozial Angeboter.

An dann kënnt nach dobäi, dat a ville Beräicher Aarbechter gesicht ginn. Dat sinn zwar Aufgaben, déi net esou attraktiv sinn an och net extra gutt bezuelt ginn, mä wien schaffe wëll, deen fënnt eppes, de ka säi Liewensënnerhalt verdéngen a muss net heesche goen. Mä wéi et schéint, ass et méi einfach op d’ Käschten vun den aneren ze liewen.

Sou wär et méiglech eng laang Rei vun Argumenter opzelëschten, fir dat mir de Kapp a Rou leeë kënnen an eis Gewëssen net belaascht mussen. 

Mä ganz sécher gëtt dat net der Nout gerecht, der mer begéinen.

Et ass keng Fro, dat den een oder déi aner den sozialen System ausnotzt. Gewass trëfft dat awer net op Majoritéit vun deenen zou, déi ënner esou prekären Konditiounen liewen. Kloer, fir eis ass et méi einfach, wa mer den Tiräng opmaachen, et Leit klasséieren an den Tiräng erëm zou maachen. Dat schützt eis virun der Iwwerfuerderung duerch dat Leed, dat eis iwwerall am Liewen begéint. Kee vun eis kann d’ Welt retten. An dach gëtt eis Haltung esou net dem gerecht, den an der Nout lieft.

Meeschtens wësse mer näischt iwwert Geschicht vun der betraffener Persoun. Mer wëssen net, wéi d’ Liewen him matgespillt huet a wouduerch säi Liewen zerbrach ass.

Waren et villäicht enttäuscht Erwaardungen oder Hoffnungen? War et eng Bezéiung, déi auserneen gaangen ass? Waren et Erfarungen mat Gewalt oder Mëssbrauch? Villäicht sinn et och Kränkten déi eis aus der Bunn geheien. Net ze ënnerschätzen ass och den Drock, den duerch Leeschtung entsteet an d’ Mënschen dacks genuch nëmmen als nëtzlech Maschinnen geséit, déi hiren Wäert verléieren, wann se futti, also krank sinn. Oder awer ass et Ofleenung, Ausgrenzung, Ënnerdréckung bezéiungsweis Ausbeutung, déi munch een an d’ Resignatioun dreift?

Wann een dem ausgesat ass, da ka ma séier d’ Balance verléieren – Eppes, wat jiddwereen allzäit betreffe kann. Och déi erfollegräichst Karriär ka sech op ee Schlag an den Contraire verwandelen, wann den Mënsch de Bueden ënnert senge Féiss verléiert. Munch een sicht dann no Weeër, d’ Péng a senger Séil ze déiden an d’ Wierklechkeet ze verdrängen. Aner stierzen zwar net of, mä si änneren d’ Haltung zu hirer Welt an zu den Mënschen; déi een ginn virsichteg, déi aner radikal, aggressiv an rücksichtslos.

Mir, déi mer elo grad op der schéiner Säit vum Liewen sinn, mir hu sécher kee Recht déi Mënschen ze verurteelen. Jo, och dann net, wann eis bewosst ass, dat si d’ Geld dofir ausginn, fir sech ze déiden. An esouguer dann, wa mer wëssen, dat si zu enger Grupp fir organiséiert Heeschen gehéieren. Déi allermeescht vun hinnen sinn Affer, déi an hirer Nout kriminell ausgenotzt ginn.

Mä wéi soll ech handelen? Wat fir Äntwerten huet eis Gesellschaft op d’ Nout?

Als eenzel Persoun kann ech bäi verschidden Léit heiansdo eng punktuell Erliichterung bewierken, mä dat grousst Ganzt änneren ech domat net. Och ee gutt organiséierten sozialen System kann nëmmen den Rumm schafen, an dem Hëllef bereet gestalt gëtt, mä d’ Ursaach vun der Nout ass domat net eliminéiert.

Wat hei feelt, ass eppes, dat mer grad am Evangelium héieren hunn: “Kommt all bäi mech, déi der kristillegt a schwéier Laaschten ze droen hutt, bei mir kënnt dir raschten.”

Super! – Elo kënnt den Här Diakon mat engem frommen Sproch. Merci, dovunner hu mer schonns genuch.

Wann Iech gelift, schuppt de Saz net esou séier op d’ Säit. Op den éischte Bléck ass et nëmmen eng fromm Ausso. An dach lenken dës Wierder eis op eppes, wat iwwer all dat, wat schonns gemaach an organiséiert gëtt, nach net an den Mëttelpunkt vun eiser Opmierksamkeet geréckelt gouf: Wéi begéinen ech dem Mënsch?

Gesinn ech d’ Würd vum Mënsch, oder reliéis ausgedréckt, gesinn ech d’ Würd vum engem Kand Gottes an dëser Persoun? Kann den aneren spieren, dat ech net nëmmen seng Symptomer behandelen wëll, mee fir hin mat Léift a Respekt do sinn, seng Situatioun eescht- an unhuelen? Materiell Hëllef ass gutt an richteg. All nach esou klenge Beitrag vun eis ass Wëllkomm! Mä et braucht en Ëmgang mat Mënschen an Nout, den si spieren léisst, dat si wäertvoll sinn, dat een si gären huet, dat si ugeholl, sécher a gebuergen sinn. Eréischt duerch dat kritt de Mënsch seng Würd. Eppes, wat mer net fir Geld kafe kënnen. Hei eréischt, fänkt Erléisung un, a kann e Wandel sech vollzéien. Hei eréischt, keimt Hoffnung op a kënnen sech nei Perspektiven entwéckelen. Ee Raum, an dem Gott duerch eis, seng Kanner, deem aneren an der Nout, den och säi Kand ass an dat hien gären huet, an dem Gott d’ Hand reecht, fräi vun Drock an Zwang. Dat heescht konkret nämlech net, dat déi Hand automatesch ergraff gëtt an domat eng erfollegräich Reintegratioun an d’ Gesellschaft klappt. Nee, et ass grad déi am Resultat oppen Méiglechkeet fir eng Entscheedung ze huelen, déi ouni Urteel mat onendlecher Gedold waart an hofft, déi de Mënsch eescht hellt an him seng Würd schenkt.

Dat ass eng Haltung, déi net an eis modern Welt ze passe schéngt, jo, déi vill als eng Utopie ofleenen – an dach ass et dat, nodeem mir déif bannen an eis verlaangeren. 

Mir musse do beispillsweis nëmmen dorunner denken, wa mir bäi den Dokter ginn oder an der Klinik leien. Do hätte mer dach gären, dat mer net nëmmen technesch optimal versuergt ginn mä och Zouwennung mat Opmierksamkeet an Léift erfueren. Wa mer spieren, dat mer eescht geholl ginn an erliewen, dat sech een Zäit hëlt, léisst sech d’ Leed besser droen an Heelung huet méi Chancen.

Leider kënnt dat an eiser Welt dacks vill ze kuerz. Ass dann een doriwwer eraus aarm, oder passt aus soss engem Gronn net méi an déi sougenannt “normal” Gesellschaft, da fannen sech nëmmen nach ee puer, déi mat Léift a mat Respekt op déi Leit duerginn a fir si do sinn.

Fir an dem Zesummenhang op de Heeschemann vun Ufank zeréckzekommen, den ech einfach ignoréiert hunn: Op mannst hätt ech him ee gutt Wuert an een Ament Zäit schenken kënnen. Mä ech wollt einfach nëmmen virun an net belästegt ginn.

Do dobäi ass mir dach bewosst, dat den Bléck, den ze dacks op eis selwer geriicht ass, de Gronn ass, op dem vill aner schlëmm Saache wuessen a sech ausbreeden: Erniddregung, Ausgrenzung, Ofleenung, Rassismus, Ausbeutung, Jalousie, Gewalt, Krich a sou virun. Wa mer net bereet sinn dem aneren dat ze ginn, wat mer eis och fir eis wënschen, wa mer selwer an der Nout sinn, dann huele mer dem aneren seng Würd an dreiwen sou munch een an d’ Verzweiwelung oder esouguer an d’ Kriminalitéit. 

Bei Gott ass dat anescht! Hien huet eis duerch den Jesus gewisen, dat hien eis eescht hëlt, eis am Bléck huet a sech eis zouwennt! “Kommt all bei mech, déi dir iech kristillegt a schwéier Laaschten ze droen hutt! Bei mir kënnt dir raschten.” Dat ass kee bëllegen Sproch, och wa mer elo nach net verstinn, fir wat mir och duerch schwéier Zäite goe mussen an dës Welt voll vu Leed ass. Ech weess nëmmen, dat ech mat menger Fra an der donkelster Stonn vum Liewen, duerch Gott Heelung erfueren dierft, obwuel dat eisen eelsten Jong duerch Drogen an Kränkt vill ze fréi gestuerwen ass.

Och d’ Haltung vun der Gottesmamm Maria, kann eis do eng Hëllef sinn, déi net ouni Gronn d’ Tréischterin genannt gëtt. Eng Fra, déi, wéi eis d’ Bibel iwwerliwwert, an hirem ganzen Liewen vu Gott erausgefuerdert gouf an déi trotz allem an all Situatioun mat Vertrauen op hien geäntwert huet: Ugefaangen bäi der iwwernatierlecher Schwangerschaft duerch den Hellege Geescht – Wéi sollt si dat hirem Mann erklären – iwwert déi bizarr Entwécklung vun hirem Kand, dat am Tempel mat den Geléierten schwätzt a Gott säi Papp nennt – Do freet ma sech, op den nach ganz gesond ass – weider iwwert d’ Wonner, déi hien gewierkt huet – Dat ass schliisslech géint all Erfarung a Verstand – bis bäi sei Wee duerch Leed an Doud – Wéi kann een dat iwwerhaapt bewosst an aus fräiem Wëll op sech huelen, dee muss dach psychesch gestéiert sinn.

Maria huet so munches matgemaach an ausgehal. Wat ka méi schlëmm sinn, wéi dat eegent Kand ouni Schold leiden an stierwen ze gesinn. Warscheinlech huet si och hire Mann, den Joseph, schonns fréi begruewe missen, wëll den jo an der Bibel herno net méi optaucht. Si hätt bestëmmt vill Gronn gehat, fir ze verzweiwelen, mä si huet dat ausgehal a erdroen, wëll si sech am Bléck op Gott sécher war an him vertraut huet, dat hien alles op eppes Gréisseres féiert, wat et der wäert ass, duerzehalen.

Hir Vertrauen gouf belount. Hir Péng huet sich an der Operstéiung an Jubel an Kraaft verwandelt. Op ee Schlag war alles kloer a verständlech. Gott ass am Jesus Mënsch ginn, fir dat mir spieren an erliewen dierfen, do ass een, deen eis an eiser Nout an mat eisen Zweiwel eescht hëlt, den sech eis zouwennt an eis bäisteet. Hien weess ëm eis Schwächten, Feeler a Sënn. An dach, hien verurteelt eis net. Nee, am Géigendeel, hien hëlt aus, hien hëlt Ligen, Ofleenung, Erniddregung, Folter an Doud op sech, fir eis kloer ze maachen an ze versécheren: Ech verzeien iech an ech hoffen, dat dir meng Léift erkennt. Jo, hien geet esouguer nach méi weit: Obwuel dat dir mech deemools ëmbruecht huet an dir dat warscheinlech och haut nach maachen géift, waarden ech gedëlleg dorops, dat dir de Wee aus fräiem Wëll an meng Äerm fannt.

Mir mussen dofir keng grouss Leeschtung bréngen, déi an eiser Welt, an virun den Mënschen Unerkennung fënnt. “Mäi Jach ass nämlech net schwéier ze droen, a meng Laascht ass liicht.” Seng Léift erkennen, an, wa mer wëllen, seng Léift unhuelen, ass dat stänneg Angebot vum Herrgott. Wa mer seng Hand ergräifen, da si mer gerett a fräi. Méi braucht et net.

Wat stéckt also schonns fir en Opwand dohanner, wa mer eis ëmmer erëm, net dauernd, e puer Minutten Zäit huelen, fir sech dem aneren an der Nout zouzewennen. Gutt Wierder an Hëllef ginn zwar net ëmmer frëndlech ugeholl, mä si wierken trotzdeem. Et brauch bäi munch eem laang Zäit, bis dat Hoffnung a Vertrauen nei opkéimen. Eis brécht kee Zacken aus der Kroun, wa mer vernannt an ausgenotzt ginn. Mer sollte wie den Herrgott, den aneren net opginn an eis Hand duerhalen als een Angebot vun der gëttlecher Léift.

An dat Angebot sollt net nëmmen fir déi Mënschen do sinn, déi offensichtlech an der Nout sinn, mä och fir déi vill, deene mer aus verschiddene Grënn aus dem Wee ginn a si och net gesi wëllen; sief, dat si net op eiser Wellelängt sinn, net an eis sozial Liewen passen oder eis aus anere Grënn opreegen. Wa mer eisen eegen Stolz an eis Bequeemlechkeet iwwerwannen, an dat Kand vum Herrgott am aneren erkennen, dann ass de Wee oppen fir Wandel, Hoffnung, Vertrauen an en neien Ufank. Dann erfëllt sech eis déift Verlaangen.

Léif Frënn vum Herrgott, Maache mer eis Häerzer wéi Maria op, fir d’ gëttlech Präsenz a vertraue mer, wéi Gottesmamm, op säi Plang fir eis. Luede mer den Hellege Geescht an, dat hien an eis denkt an otemt, dat hien duerch eis schwätzt an handelt an eis mat senger Weisheet erfëllt. Loosse mer eis vu Gott verwandelen an hien virun den Mënschen bezeien.

Amen. 

Diakon Jürgen Kusch 

Evangelium nom Lukas (1, 38 & 1, 42-55)

Da sagte Maria: Siehe, ich bin die Magd des Herrn; mir geschehe, wie du es gesagt hast. Danach verließ sie der Engel.
(…) und rief mit lauter Stimme: Gesegnet bist du unter den Frauen und gesegnet ist die Frucht deines Leibes.
Wer bin ich, dass die Mutter meines Herrn zu mir kommt?
Denn siehe, in dem Augenblick, als ich deinen Gruß hörte, hüpfte das Kind vor Freude in meinem Leib.
Und selig, die geglaubt hat, dass sich erfüllt, was der Herr ihr sagen ließ.
Da sagte Maria: Meine Seele preist die Größe des Herrn
und mein Geist jubelt über Gott, meinen Retter.
Denn auf die Niedrigkeit seiner Magd hat er geschaut. / Siehe, von nun an preisen mich selig alle Geschlechter.
Denn der Mächtige hat Großes an mir getan / und sein Name ist heilig.
Er erbarmt sich von Geschlecht zu Geschlecht / über alle, die ihn fürchten.
Er vollbringt mit seinem Arm machtvolle Taten: / Er zerstreut, die im Herzen voll Hochmut sind;
er stürzt die Mächtigen vom Thron / und erhöht die Niedrigen.
Die Hungernden beschenkt er mit seinen Gaben / und lässt die Reichen leer ausgehen.
Er nimmt sich seines Knechtes Israel an / und denkt an sein Erbarmen,
das er unsern Vätern verheißen hat, / Abraham und seinen Nachkommen auf ewig.

Priedegt

“Gott sprach: Es werde Licht.Und es wurde Licht. … Gott sprach: Lasst uns den Menschen machen als unser Abbild, uns ähnlich”(Gen 1, 3 &26): der göttliche Schöpfergeist manifestiert sich indem Er spricht und alles, was geschaffen wird, entsteht durch Gottes Wort. Und Gott zeigt sich den Menschen vorwiegend indem Er zu ihnen spricht (Adam, Eva, Noach, Abraham, Mose ‘wie zwei Freunde miteinander sprechen’, alle Propheten bis hin zu Jesus Christus, sein Sohn, der das Wort Gottes als Mensch verkörpert (Joh 1,14 : “Und das Wort ist Feisch geworden und hat unter uns gewohnt”) und der uns zeigt, was Gott für uns will, nämlich  ‘dass es uns gut geht’. (cf Dtn 4,40/ 6,3 &18)

Die Sprache als gesprochenes und geschriebenes Wort spielt eine zentrale Rolle in den Beziehungen zwischen Gott und Mensch wie auch in denen der Menschen.

Das Wort, die Sprache, die Fähigkeit zum Gespräch sind ein Geschenk Gottes und sollen als Dienst an Gott und den Mitmenschen verstanden werden; um Gedanken, Gefühle, unser Wollen und Wünschen, Entschlossenheit und Einwilligung auszudrücken, damit wir uns gut miteinander verständigen können.

Das Wort in der Arbeit des Diakons (wie übrigens auch im Dienst des Priesters und des Bischofs) beinhaltet einerseits das Gebet, die Verkündigung des Evangeliums, die Verkündigung Jesu Christi selbst; die Gläubigen im Glauben ausbilden, was besonders heute in der Katechese wichtig ist, weil es ja sonst kaum noch einen Ort gibt, wo man Wissen und Kenntnisse sammeln und vertiefen kann, wo wir die Bedeutung der Glaubensinhalte zusammen mit anderen erfahren können in einer Sprache, die für alle zugänglich ist.

Andererseits die Bereitschaft zum Gespräch, zum herzlichen freudigen Empfang der Menschen, zum Kontakt mit anderen im Hier und Heute des Zusammenlebens, wo es darauf ankommt Empathie zu zeigen, zu zuhören, die Emotionen und Gedanken des anderen nachempfinden und verstehen, dies in den verschiedensten konkreten Situationen, wo es nicht immer einfach ist, die passenden Worte zu finden.

Was hat das alles mit Maria zu tun?

Lukas stellt als einziger Evangelist Maria ganz bewußt in ihrer außerordentlichen Rolle als ‘Mit-Erlöserin’ dar - ohne ihr Jawort keine Erlösung - und als Frau des Wortes, die mit Gott spricht und den Menschen, in einer Sprache, die den Umständen angepasst, ehrlich und daher glaubwürdig ist.

Zudem hebt er Maria hervor als die einzige, die mit Leib und Seele bereit ist, den Messias bei sich aufzunehmen: sie wird so ganz konkret der ‘Sitz der Gnade’ (cf Engelgruß Lk1,28:“Sei gegrüßt Du Begnadete, Gott ist mit Dir.”) und sie will ‘mit ganzem Herzen’, dem Gottmenschen das Geschenk eines normalen, geistig-gesunden Familienlebens schenken.

 Und von Maria bekommt Jesu so viel mit auf seinen Lebensweg: nicht nur Mutterliebe, sodass er nicht anders konnte als sein ganzes Leben dem Dienst am Nächsten zu widmen ; ja sie lehrt ihn sprechen, wie sonst hätte er später so authentisch, frisch und originell zu den Menschen sprechen können; sie führte/wies  ihn ein in die Heilige Schrift: wie sonst hätte er sie als Erwachsener so gut zu kommentieren und erklären gewusst.

Sie war ‘gütig ‘ und ‘getreu’, zuverlässig in allem und hat ihrem heranwachsenden Sohn als ‘Mutter des guten Rates’ beigestanden, ihn mit Worten der Empathie und des Trostes aufgemuntert, wenn er mal nicht so gut drauf war; schließlich hat Sie ihm das Verständnis von Gott als Vater oder auch Mutter -warum nicht?- des Erbarmens, der Liebe und der Wahrheit vermittelt und eingeprägt, sodass er später eben diese neue Auffassung von Gott so voller Überzeugungskraft und Autorität verkündete, und sein Leben hingab für uns, seine Schwestern und Brüder, um uns von der Sklaverei des Bösen zu retten, -ein Zeugnis Témoignage, das so stark wuchtig bei den Menschen einschlug, dass sich die Nachfolge Jesu Christi so frappant schnell verbreitete.

 Das ‘Magnifikat’ wird oft als unecht, fast unglaubhaft kritisiert: diese Einstellung verkennt aber, dass Maria wie ihre Zeitgenossen vieles im Gedächtnis behalten muß; zweitens, dass Maria tiefgläubig ist: sie spricht begeistert und voller Freude zu Gott und zwar in den Worten der Gebete und Bibeltexte, die sie von Kind an gehört und im Herzen trägt; sie erklärt ihr absolutes Vertrauen in den ‘mächtigen’ Gott des Lebens: wer sich an Ihn hält, der hat sein Erbarmen und wird glücklich.

Marias Lob- und Dankgebet ist ein wahres Glaubensbekenntnis, das den Glauben ihres Volkes mit dem chrislichen Glauben verbindet.

Jesus ist der Messias, der lang erwartete Retter, « voll Gnade und Wahrheit » (Joh 1,14) die ‘Vollendung’ in allem, Gott eben: Er ist das Ziel unseres ‘Weges-zusammen’ hin zum Vater.

Maria, in ihrer Demut d.h. in ihrer Freude und Bereischaft zum Dienst für ihren Sohn und für uns, lebt schon die Werte und Tugenden, die ihr Sohn Jesus später verkündet.

Und mir persönlich erscheint Maria, in ihrer Bescheidenheit und Ehrlichkeit, irgendwie mehr ‘eine von uns’, die Mutter eben, die ‘liebe Mutter’, die Mutter des guten Rates und des Trostes, uns immer ganz nah. Amen.

Diakon Jos Halsdorf